Schriftlezing: Lucas 24:13-16;28-31

Beste broeders en zusters van de Heer Jezus,

Hoe voelen we ons als we iemand moeten verliezen van wie we niet alleen heel veel houden, maar ook de persoon is op wie we hoopte en op wie we vertrouwde in ons leven? Zeker als die persoon lange tijd in vreugde en verdriet bij ons heeft gewoond. Het is natuurlijk en menselijk voor ons om zo verdrietig en verloren te zijn. We hebben het gevoel dat er iets ontbreekt, een deel van ons leven. Het is zeker niet gemakkelijk om met een trieste situatie als deze om te gaan. Om ons leven voort te zetten valt heel zwaar.

Dat is wat twee van Jezus’s leerlingen voelen en ervaren in onze Bijbellezing van vandaag. Deze twee leerlingen van Jezus behoren niet tot de twaalf discipelen van Jezus. Maar als volgelingen van Jezus houden ze natuurlijk heel veel van Jezus, hun Meester en missen Hem tegelijkertijd. Het incident van de dood van Jezus werd op dat moment 'viraal'. Omdat Jezus, een profeet was van wie verwacht werd dat Hij de natie Israël zou bevrijden, maar in schande ter dood werd veroordeeld aan het kruis.

Wat interessant is aan het verhaal van deze twee leerlingen van Jezus, in deze passage, is dat ze op weg waren naar een dorp genaamd Emmaüs. In vers 14 staat dat ze onderweg spraken over alles wat er was gebeurd. We zien hier dat ze niet alleen samen opliepen en praatte, maar ook mededeelde wat er in hun leven gebeurde.

Zelfs in vers 15 staat dat ze... van gedachten veranderden. Dat is wat er moet gebeuren in het leven of in de gemeenschap van Jezus's discipelen. Niet zichzelf opdringen of juist wegcijferend, achterdochtig of met elkaar concurreren, maar levenservaringen delen en elkaar ondersteunen bij het dragen van de lasten van het leven. In het midden van hun reis en strijd van het leven, blijkt dat ze niet alleen lopen. Er staat nog steeds in vers 15 dat Jezus bij hen kwam en met hen mee wandelde. Dat is Immanuel. God is met ons. In welke situatie we ons bevinden of worden geconfronteerd en ervaren, onthoud dat we niet alleen zijn, maar dat de Heer Jezus met ons wandelt.

Als we naar vers 16 kijken, is er iets dat onze aandacht trekt, namelijk dat deze twee leerlingen van Jezus, hun leraar niet herkenden. Er werd gezegd dat iets hun ogen blokkeerde. Dit gedeelte is zeer interessant voor ons om te bespreken. Waarom? Want ons kan hetzelfde overkomen. Wij als discipelen van Jezus die van Hem houden, veel over Hem praten en verhalen over Jezus vertellen, voelen zich dicht bij Jezus te zijn maar kennen Hem niet. Dat is ironisch, nietwaar.

Daarom moeten we ons afvragen: wat bedoelde de schrijver van Lukas, "Het iets dat hun ogen blokkeerde zodat ze Hem niet konden herkennen?" Wat "iets" is. Zijn hier verschillende theorieën over? Sommigen zeggen dat het kwam omdat de avond viel, want ze liepen naar het westen (Emaus ligt ten westen van Jeruzalem) waar de zon onderging. Dus het werd zo snel donker dat ze Jezus niet herkenden.

Een andere theorie is dat nadat Jezus uit de dood was opgestaan, Hij een andere Jezus was, die was veranderd van de Jezus die ze eerder kenden. Daarom kon Maria Magdalena Hem ook niet herkennen. Het is waar om te zeggen dat Jezus is veranderd omdat Hij ook God en Geest is. Zodat Hij plotseling kan verschijnen en plotseling kan verdwijnen. Hij kon gewoon naar binnen, ook al waren alle deuren en ramen stevig op slot.

Broeders en zusters, dit zijn allemaal mogelijkheden. Dit zijn allemaal externe factoren (zonsondergang, Jezus verandert). Wijlen dominee Eka Darmaputra was van mening dat als deze factoren echt hadden bestaan, zouden ze inderdaad kunnen beïnvloeden. Deze externe factoren zijn echter niet de belangrijkste factor. De belangrijkste factor ligt in de discipelen van Jezus zelf.

Een van de belangrijkste factoren bij mensen die kunnen voorkomen dat mensen helder zien, is lijden, verdriet en rouwen. En de twee discipelen van Jezus waren erg verdrietig en rouwden. Vers 17b zegt: "Dus stopten ze met een somber gezicht". Erg verdrietig. Het was waar dat de zon begon onder te gaan en dat het donker werd. Wat echter donkerder is, is eigenlijk hun hart.

Er is een spreekwoord dat zegt: "Lijden of verdriet kan een sterk person nog sterker maken. Anderen zeggen dat God onze ogen soms laat huilen. Waarvoor? Dus de tranen reinigen onze ogen, zodat we duidelijker kunnen zien dat de hand van God naar ons is uitgestrekt.

Maar betekent dat dan dat hoe meer we lijden, hoe dichter we bij God komen? Nee niet noodzakelijk! Als we na voortdurend proberen, na voortdurend bidden, blijkt dat de moeilijkheden toch niet willen verdwijnen, maar dat er herhaaldelijk andere moeilijkheden bij komen, wat kan er dan gebeuren? In plaats daarvan beginnen we teleurgesteld en gefrustreerd te raken. We stoppen met bidden. We zullen zeggen: “Het heeft geen zin, waarom bidden? Het helpt toch niets!"

Namun bagi orang yang pesimis, penderitaan adalah bagaikan bencana. Persoalan yang relatif kecil akhirnya dilihat sebagai persoalan yang amat besar karena persoalan itu terus dipikir dan dirasa dalam hati. Semua dianalisis sehingga menjadi “over thinking”. Akibatnya, ia menjadi tidak berdaya!

Maar voor de pessimist is lijden als een ramp. Een relatief klein probleem wordt uiteindelijk als een heel groot probleem gezien omdat er constant over het probleem wordt nagedacht en gevoeld in het hart. Alles wordt geanalyseerd zodat het "overdenken" wordt. Als gevolg daarvan wordt men hulpeloos!

Het is mogelijk dat de mentale houding van de twee discipelen van Jezus die naar Emmaüs liepen zo was. Het is voorbij! Hopeloos! Dit is eigenlijk "iets" dat hun ogen heeft geblokkeerd, zodat hoewel ze discipelen van Jezus zijn, van Jezus houden, over Jezus praten en met Jezus wandelen, maar ze Jezus niet herkende.

In hun hart, in hun gedachten, is Jezus dood. Jezus is klaar, afgelopen! Niet omdat hun geloof of liefde voor Jezus was afgenomen. O... nee, maar voor hen kon Jezus op dat moment niets meer voor hen doen. En ze konden niets meer voor Jezus doen.

Er zijn genoeg christenen zoals deze? Geloven in Jezus, volgen Jezus, hebben Jezus lief met heel hun hart, maar het is Jezus die nog steeds aan het kruis hangt. Zodat wanneer ze worden geconfronteerd met problemen of problemen die buiten hun controle liggen, ze neerslachtig en hulpeloos zijn. Waar is hun God? Terwijl hun Heer reeds is opgestaan ​​uit de dood.

Beste broeders en zusters van de Heer Jezus,

Er zijn inderdaad verschillende interpretaties van wat ervoor zorgde dat de ogen van de twee leerlingen werden "geblokkeerd" om Jezus te herkennen. Maar door dit verhaal willen we leren dat de reis van deze twee naar Emmaüs een reis bleek te zijn die leidde tot herstel of sommigen zeggen "verlichting". Er is een proces van hun "geblokkeerde" ogen naar "open" ogen zodat ze Jezus kunnen herkennen.

Wat gebeurde er op deze reis met de opgestane Jezus? Er waren verschillende vragen die Jezus hen stelde. Eerst stelde hij de vraag: "Waar had je het over terwijl je liep?" Door deze vraag vroeg Jezus eigenlijk: "Hoe gaat het met je?" Wat voel je? Jezus vroeg hoe het met ze ging.

Door deze vraag maakt Jezus niet alleen een praatje of zoals de Jakartanen zeggen, kepo (wat betekent dat je andermans zaken wilt weten). Jezus wilde laten zien dat Hij er echt voor hen was en in hun lijden wilde delen. Bovendien wilde Jezus in de positie komen van de persoon die met Hem sprak. Hij stelde de vraag: “Wat is het?” (vers. 19) Uit de vragen die Jezus stelde, blijkt duidelijk dat de focus niet op Hemzelf lag, maar op wat Zijn twee leerlingen doormaakten.

Cleopas, een van hen antwoordde onmiddellijk en uitvoerig wat hem zo verdrietig maakte. Cleopas vertelde niet alleen de feiten over wat er was gebeurd, maar ook de gevoelens die in zijn hart leefden, zijn verdriet en teleurstelling. Terwijl hij het hartverscheurende verhaal aan het vertellen was, onderbrak Jezus hem plotseling met de schokkende woorden. Hij zei: "O dwazen, wat is uw hart traag, dat u niet alles gelooft wat de profeten hebben gezegd!" Het was alsof deze woorden Cleopas en zijn metgezel wakker schudden uit hun inzinking van verdriet. Jezus luisterde met grote belangstelling naar het verhaal van Cleopas. Hij voelde met hen mee, maar Hij deelde niet in hun wanhoop.

Hij hielp Cleopas om zijn fout te herstellen bij het verwerken van wat er gebeurde. Jezus hielp Cleopas om de verkeerde denkwijze of perspectief als mens te stoppen en de "blinde vlek" te laten zien die Cleopas niet zag en besefte. Jezus wilde "de vliezen voor hun ogen" verwijderen waardoor ze niet goed meer konden zien. En daarna gaf Hij een nieuwe denkwijze of perspectief met betrekking tot Gods plan en de leringen van de Schrift.

Vervolgens zei Hij: "Moest de Messias niet al deze dingen ondergaan en lijden om Zijn Heerlijkheid binnen te gaan?"

We zien hier, dat Jezus niet berispte, oordeelde en dwong hen ook niet om een ​​nieuw perspectief te hebben, maar leidde hen geduldig, door uit te leggen wat er in de Schrift staat. Dit is het gesprek dat Jezus had op weg naar Emmaüs.

Een gesprek of een praatje tijdens deze reis bleek een enorme impact te hebben op Cleopas en zijn metgezel. Er wordt gezegd dat hun ogen open zijn. "Nu werden hun ogen geopend en herkenden ze Hem..." (vers 31).De reis met Jezus bracht Cleopas en zijn vriend in feite tot herstel. Ze kunnen hun God herkennen. En ook hun gevoelens herstellen van een staat van droefheid en somberheid naar vreugde en er wordt gezegd dat hun harten branden (vers 32)

Broeders en zusters, het blijkt dat om discipelen van Jezus te worden, het niet genoeg is om Hem alleen maar lief te hebben en te dienen met heel ons hart; om Hem echt te kunnen kennen, moeten wij een "persoonlijke ontmoeting" hebben met de verrezen Jezus. Als resultaat van de ontmoetingen en gesprekken tijdens de reis, werden deze twee discipelen van Jezus hersteld van een gevoel van tegenspoed, verdriet en verlies. Ze konden niet eens wachten tot de volgende dag. Ze stonden onmiddellijk op en gingen terug naar Jeruzalem om de andere discipelen over deze ontmoeting met Jezus te vertellen.

Broeders en zusters, dit gesprek welke Jezus voerde zou in de wereld van moderne counseling als vriendschapstherapie worden genoemd: een poging om elkaar te helpen en te herstellen onder vrienden of leden van de gemeente. Dit wederzijdse herstel kan worden gedaan door bijvoorbeeld:

1. Vragen stellen en vragen hoe het gaat met de vriend met wie we praten. Wij zijn er, geven onszelf en onze tijd en luisteren geduldig naar hun verhalen. Alleen al de aanwezigheid van een luisterend oor heeft hun strijd al geholpen.
2. Herinner onze vrienden aan de aanwezigheid van de verrezen en levende God. Het probleem ligt inderdaad voor ons. Maar daar is ook Jezus voor ons. De Jezus die groter is dan welk probleem ook. Het probleem is een last in het leven en kan diepe droefheid veroorzaken en kan onze ogen bedekken. Maar daarom moeten we elkaar herinneren aan Gods zegeningen en liefde in ons leven.

Beste broeders en zusters, ieder van ons heeft zeker wel eens een “reis naar onze “eigen” Emmaüs” gemaakt, een reis waarin het leven zwaar, onzeker en vermoeiend was. Laten we in de geest van de opstanding van Christus voor elkaar zorgen. Waar we ook zijn, laat onze aanwezigheid een zegen zijn. Het hoeft niet met grote daden maar met dagelijkse gesprekken vergezeld van grote liefde. God zegene ons allemaal.

Amen.