Romeinen 15:22-29
Geliefde gemeente. Wat is het bijzonder dat wij, juist vanwege de coronapandemie, verbonden zijn met elkaar in de Online Landelijke Eredienst GKIN: u die hier in de kerk bent en u die de dienst thuis volgt. De laatste maanden volgen wekelijks 120 accounts live de Online dienst van de GKIN. Bij sommige accounts kijken meer dan een persoon de dienst. Na de liveuitzending, wordt de dienst ook verder bekeken. Totaal kijken wekelijks ongeveer 400 accounts. De kijkers komen ook uit verschillende landen. Nederland, Belgie, Indonesië, Australië, Amerika, etc. Ik vind het ook fijn om na de dienst de chat te lezen. De kijkers begroeten elkaar. Er is ook soms onderlinge interactie, bemoediging en aansporing jegens elkaar, zoals twee weken geleden rondom het thema ‘Durf te vergeven’. Sommige van u, de kijkers thuis, heb ik nooit ontmoet of al lang geleden ontmoet. Toch zijn we samen verbonden in de naam van Jezus, ver weg of dichtbij. Als u dat wilt, kunt u straks bij de chat typen in welke stad of plaats u woont. Zoals apostel Paulus ook vaak aan het eind van zijn brieven schrijft: de groeten van ... (naam) de groeten uit ... (plaats).
In Korinte (Griekenland) schrijft Paulus een brief aan de christenen in Rome, de hoofdstad van het Romeinse Rijk. Die brief kennen we als de brief aan de Romeinen. Paulus kent heel wat mensen in de gemeente van Rome, maar hij is zelf nog nooit in Rome geweest. De mensen die hij daar kent, die heeft hij ergens anders ooit ontmoet.
Omdat Paulus de gemeente in Rome niet persoonlijk kent, herinnert hij hen hier aan zijn roeping als apostel en spoort hij hen zo aan om hem in zijn bediening te steunen en voor hem te bidden. Paulus zegt: ‘Ik heb een speciale roeping gekregen. Ik ben geroepen om het Evangelie van Jezus Christus te brengen aan de heidenen, aan de niet-Joden. En al die niet-Joden, al die heidenen die hun leven toewijden aan God als een levend offer, die maken God blij! Hun leven, dat ze leven als christen, is een welgevallig offer voor God. En ik,’ zegt Paulus, ‘mag als een priester dat offer bij God brengen.’ (Zie Romeinen 15:14-21)
Het is mooi om hier even bij stil te staan. Het hele leven van Paulus staat in dat ene teken: mensen helpen om de Here Jezus te leren kennen. Mensen bij God brengen. Hebt u ook hetzelfde verlangen? Als wij eenmaal verschijnen voor Gods troon, zal God ons niet vragen hoeveel bezittingen wij hebben verzameld in ons leven. God zal niet vragen hoeveel volgers wij hebben gehad op social media. Nee. God zal ons vragen hoeveel mensen wij (dichter) bij Christus hebben gebracht in ons leven.
Paulus houdt van de gemeente in Rome die hij niet kent. Hij verlangt ook om hen te ontmoeten. Vers 23 en 24: “Maar ik heb mijn taak in deze streken nu beëindigd; en omdat ik er zo naar verlang om na al die jaren naar u toe te komen, hoop ik dat te doen wanneer ik naar Spanje ga. Ik hoop u op weg daarheen te ontmoeten om mijn reis daarna met uw hulp voort te zetten, maar niet voordat ik enige tijd van uw gezelschap genoten heb.” Dat woordje ‘genieten’ betekent letterlijk dat je honger gestild wordt. Paulus verlangt zo naar de gemeente in Rome, hij heeft als het ware honger naar de ontmoeting. Wat snakken we naar ontmoeting met elkaar in de gemeente tijdens deze pandemie! Dankbaar zijn wij dat door de versoepeling van de maatregelen, mensen weer kunnen komen in de eredienst van de GKIN. Moge velen nog volgen. In Christus’ gemeente mogen we inderdaad van elkaar genieten, omdat wij samen bij Jezus horen.
Vandaag vieren we samen het Heilig Avondmaal. Het Heilig Avondmaal heeft op een heel bijzondere manier uiting aan die verbondenheid in Christus. Hier in de kerk eten we van hetzelfde brood en drinken we van dezelfde wijn. Op dezelfde tijd zijn wij verbonden: de gemeente van GKIN in Den Haag en u die thuis de dienst live volgt, en samen vieren we het Heilig Avondmaal. Wij horen bij elkaar!
Genieten van elkaar betekent niet dat iedereen elkaar om de hals moet vliegen en schouderklopjes geven. Zeker nu in de tijd van anderhalvemetersamenleving. Genieten van elkaar, dat betekent: die ander zien in het licht van de liefde van Christus. Iedereen heeft zijn/ haar specifieke eigenschap. Iedereen is uniek en anders. Er zijn bijvoorbeeld extraverte mensen, die heel makkelijk contact leggen. Misschien ben je wel zo iemand. Maar het kan ook zijn dat je verlegen bent, een beetje introvert. Dat je graag de kat uit de boom kijkt. En toch zijn wij allemaal broeders en zusters in de Heer. Deel eens aan de anderen over wie God voor je is, hoe God heeft gewerkt in je leven (en dat nog steeds doet). Laten we als gemeente meer oefenen in het opbouwen van de onderlinge liefde, zodat wij werkelijk van elkaar genieten, zoals Paulus dat hier zegt.
Paulus wil graag bij de gemeente in Rome komen om van elkaar te genieten. Vervolgens wil Paulus doorreizen naar Spanje. Waarom wil Paulus naar Spanje gaan? Wellicht omdat Spanje toenterijd werd gezien als het einde van de wereld (de westelijke rand van het Romeinse rijk). Zoals de opdracht van Jezus: ‘Maar wanneer de Heilige Geest over jullie komt, zullen jullie kracht ontvangen en van Mij getuigen in Jeruzalem, in heel Judea en Samaria, tot aan de uiteinden van de aarde.’ (Handelingen 1:8).
Hierin worden we daar aan herinnerd. De kerk is geen gezellige club, ondanks dat wij het gezellig hebben met elkaar. Ondanks dat wij van elkaar genieten in de gemeente, mogen wij onze missie niet vergeten. Het evangelie moet verder verkondigd worden.
Korinte- Rome- Spanje. Is dit dus de route van Paulus’ reisplannen? Nee. Wij missen nog een plaats, namelijk Jeruzalem. Jeruzalem ligt eigenlijk niet op de route van Korinte- Rome- Spanje, maar er is daar iets belangrijk voor Paulus om te doen. De christenen hier in Griekenland (in Macedonië en Achaje) hebben gecollecteerd voor de arme christenen in Jeruzalem. Helemaal vrijwillig. Gift voor de gemeente in Jeruzalem! ‘Ja…’ zegt Paulus dan, ‘dat waren ze eigenlijk ook wel een beetje verplicht, om te collecteren, want vanuit Jeruzalem is al die geestelijke zegen en heil naar Griekenland (heidenen) gekomen. Dan mag er andersom ook wel wat financiële ondersteuning gegeven worden.’
Is dat nou niet een mooie manier van denken? Een geestelijke manier van denken, met een brede blik. Niet uit de hoogte, zo van: ‘Ach ja, die mensen hebben niks. Zo zielig. Wij helpen hen maar.’ Nee, het is wederkerig! De één heeft misschien talent van muziek, de ander heeft meer bijbelkennis. De één kan goed koken, de ander is goed met computer. Paulus zegt: ‘De één heeft misschien materieel méér, maar de ander heeft misschien gééstelijk meer. En je bent er om elkaar te steunen.’ Laten wij op zo’n manier naar elkaar te kijken. Wij hebben elkaar nodig en wij hebben aan elkaar te bieden’. We zijn er ten dienste van elkaar.
De gemeenten in Griekenland die voortkwamen uit de heidenen hebben schuld aan de Joodse christenen in Jeruzalem. Dit wordt ook genoemd ‘Evangelieverkondiging verschuldigd’ (Vgl. Romeinen 1:14-15). Dit is nog steeds relevant voor ons nu. Laat ik twee voorbeelden geven. Eerste voorbeeld. Japan is bekend om hun wreedheid in hun bezette gebieden in enkele Aziatische landen, in de tijd voor het einde van de tweede wereldoorlog. Ook in Indonesië in de jaren 1942-1945. Vanwege dat verleden, besloot er een Japanse professor van het vak ‘Oude Testament’ tientallen jaren geleden, om ‘de schuld van zijn volk te betalen’ door vrijwillig en onbezoldigd les te geven in enkele theologische hogescholen in Indonesië. Wat is het bijzonder. Een teken van verzoening, van eenheid, van solidariteit, zoals de Bijbel ons leerde.
Tweede voorbeeld. Indonesische christenen hebben ‘Evangelieverkondiging verschuldigd’ aan Nederland en andere Westerse landen (Portugal, Spanje, Duitsland, Amerika) die het evangelie naar Indonesië hebben gebracht. De GKIN is een Indonesische kerk in Nederland. Het is niet toevallig. Dat hoort bij Gods plan. Wij zijn hier in Nederland niet om alleen gezellig bij elkaar te zijn, maar wij hebben een missie, net als vele andere migrantenkerken in Nederland, om het evangelie samen terug te brengen naar het land waar het vandaan komt. Zeker nu, dat door de blijvende ontkerkelijking, Nederland ‘zendingsland’ is geworden.
Korinte- Jeruzalem- Rome- Spanje. Dit is dus de route van Paulus’ reisplannen.
We weten echter niet of Paulus ooit in Spanje is geweest. Paulus is wel in Rome aangekomen, maar als gevangene. En volgens de traditie, is hij ook in Rome ter dood gebracht, in opdracht van keizer Nero. Maar volgens sommige oude bronnen is Paulus eerst nog een keer vrijgelaten en is hij inderdaad in Spanje geweest, en vervolgens opnieuw gevangen genomen en in Rome terechtgesteld. De Bijbel vermeldt het niet, blijkbaar is het in Gods ogen niet belangrijk. Het gaat er niet om wat je bereikt, het gaat erom waar je verlangen ligt, jouw passie, jouw trouw, jouw inzet. Dat is wat telt voor God. Wat is Gods reisplan in uw leven? Verlangt u om Gods reisplan te volgen?
Toen ik op de middelbare school in Jakarta zat, had ik een leraar die zwarte band had van Taekwondo, een vechtsport. De leerlingen hadden groot respect voor hem. Op een dag vroeg een vriend van mij in de klas: ‘Meester, wat is de hoogste ‘Dan’ (zwarte band niveau) in Taekwondo?’ Weet u wat mijn meester zei? ‘De hoogste ‘Dan’ is niet ‘Dan 1’ of ‘Dan 2’. Nee, de hoogste ‘Dan’ is ‘Dan teman-teman’. (woordspel, dat betekent: samen met je vrienden).
Paulus heeft inderdaad genoten van de gemeente in Rome: van hun vriendschap, van hun onderlinge band in de Heer. Dat lezen we in het boek Handelingen. Toen hij als gevangene vanuit Napels naar Rome werd gevoerd, over de Via Appia, die weg die er nog steeds is, kwamen er vanuit Rome een paar christenen Paulus tegemoet, om hem onderweg te bemoedigen. (Hand. 28:14-15). Paulus kwam naar Rome met boeien om zijn polsen, maar wel met de volle zegen van Christus. Wat mooi is dat. Dat is nou de onderlinge verbondenheid in Jezus: in goede of slechte tijden.
Zo mogen wij ook samen zijn als broeders en zusters in de Heer. Samen verbonden in Zijn liefde. Samen geroepen voor Zijn missie. Samen in de naam van Jezus, ver weg of dichtbij. Koester het! Geniet ervan! Leef het!
Amen.