Bijbellezing: Johannes 12: 12-19

Geliefde broeders en zusters in de Heer Jezus,
Deze week bevinden we ons volgens de kerkelijke kalender in de week die heilige week genoemd wordt. In deze heilige week zijn er twee gebeurtenissen die niet van elkaar gescheiden kunnen worden en die het menselijk leven in deze wereld hebben veranderd, namelijk de dood en de opstanding van Jezus. De dood van Jezus aan het kruis en de opstanding uit Zijn dood, heeft hoop gebracht in de wereld die tot zonde is vervallen. Van de eeuwige dood onder ogen zien vanwege het loon van de zonde naar hoop op het eeuwige leven.

De herdenking en viering van deze heilige week begon met de gebeurtenis van Jezus' intocht in de heilige stad Jeruzalem. De gebeurtenis van Jezus' intocht in de stad Jeruzalem, waarnaar vaak wordt verwezen als de triomfantelijke intocht (The Triumphal Entry), wordt in alle evangeliën vermeld. Natuurlijk met een andere nadruk volgens de bedoeling van elk van de evangelieschrijvers.

In het evangelie van Johannes wordt het verhaal van Jezus' intocht in de stad Jeruzalem of de "Overwinningspoort" gemarkeerd door de aanwezigheid van palmbladeren en de vermelding van Jezus als de Koning van Israël (deze twee dingen worden niet verteld in onze andere evangeliën). Wat interessant is aan de gebeurtenis, is dat Jezus Jeruzalem binnenging op een manier en stijl die kenmerkend waren voor een koning, maar niet zoals een koning die ten strijde trok.

Hij verscheen niet als een heerser die op een paard reed om zijn tegenstander met kracht en geweld te onderwerpen. Of voor vandaag, waar de superkrachten moderne wapens proberen te gebruiken om hun tegenstanders te vernietigen. Maar Jezus reed op een ezel. De ezel is een dierlijk symbool van vrede en liefde. We merken hier, mijn broeders en zusters, wanneer Zijn dood zo dicht bij de verbeelding stond, het blijkt dat Jezus zich nog steeds andere mensen herinnerde en voor hen zorgde. Hij kwam naar de stad Jeruzalem, die Hem weigerde vrede en mededogen te bieden.

De actie van de Heer Jezus die de heilige stad binnenging, Jeruzalem als een koning die op een ezel reed en vrede en liefde aanbood, heeft een diepere betekenis dan alleen symbolisch. Heer Jezus wilde een alternatief geven! Hij wilde de verschuiving in de focus van Zijn koninkrijk ten opzichte van het koninkrijk van de wereld laten zien en demonstreren, van heerlijkheid (glory/majesty) naar nederigheid (humility) en van oorlog (war) naar vrede (peace).

Dit is heel anders dan wat de wereld begrijpt. Voor de wereld, een persoon die als succesvol, groot en "nobel" wordt beschouwd als hij veel geld, veel rijkdom en veel macht heeft. Ondertussen werd Jezus verheerlijkt vanwege zijn nederigheid. Hij beleefde de overwinning, ook al werd hij door veel mensen afgewezen. Hij heeft de dood overwonnen! Niemand kan de dood verslaan, behalve de Heer Jezus.

Het Indonesische Bijbelgenootschap heeft deze passage de titel "Jezus werd begroet in Jeruzalem" gegeven. Jezus werd in die tijd begroet als koning. Maar nogmaals, geen koning zoals de wereld Hem begrijpt. Hij is een nederige en vreedzame koning. Hij werd begroet met palmbladeren, die symbolen van het leven zijn, omdat Hij de dood heeft overwonnen.

Geliefde broeders en zusters in de Heer Jezus,
Laten we eens kijken naar enkele houdingen of reacties van mensen die de komst van Jezus in Jeruzalem verwelkomden:

1. De discipelen. In vers 16 wordt gezegd dat Jezus' discipelen aanvankelijk het belang van de gebeurtenis van Jezus' intocht in Jeruzalem niet begrepen. Maar pas later begrepen ze het. Wanneer Jezus werd verheerlijkt. Dat wil zeggen, toen Jezus later werd gekruisigd en opstond uit de dood. Ze herinnerden zich de profetie van de profeet Zacharia over de messiaanse koning van Israël: “Juich, vrouwe Sion, Jeruzalem, schreeuw het uit van vreugde! Je koning is in aantocht, bekleed met gerechtigheid en zege. Nederig komt hij aanrijden op een ezel, op een hengstveulen, het jong van een ezelin.” (Zacharia 9: 9).

Ze begrepen gewoon dat de majesteit van Jezus als de Messias heel anders was dan wat de wereld "glorieus" noemt. De ware heerlijkheid van Jezus werd geopenbaard aan het kruis en zijn lege graf. Soms kost het inderdaad tijd om te begrijpen wie Jezus voor ons is. Maar de discipelen van Jezus, nadat ze voor zichzelf hadden ervaren en er getuige van waren geweest wie Jezus was en de kracht van Zijn opstanding, reageerden door zichzelf over te geven om Jezus echt te volgen als Zijn discipelen.

2. De menigte. Wat hier met de menigte wordt bedoeld, omvat degenen die de dag ervoor bij Jezus waren, toen Jezus Lazarus uit zijn graf riep (Johannes 12: 17). Eigenlijk hebben sommigen van hen de wonderen gezien die Jezus deed en waren er zelf getuige van geweest, maar jammer genoeg, was hun doel in het leven niet om Jezus te volgen, maar alleen om wonderen te zien en er getuige van te zijn (vers 18). Ze waren inderdaad onder de indruk om Jezus te volgen waar Hij ook ging, maar in feite hadden ze zich niet volledig aan Jezus overgegeven. Ze wilden nog steeds de controle over hun leven hebben.

Dit werd bewezen toen ze een paar dagen later hoorden dat Jezus niet de Messias was, zoals ze hadden gehoopt, niet zoals ze hadden gedacht en begrepen. Ze werden erg teleurgesteld en boos. Dat was de reden waarom, toen Jezus werd gearresteerd en berecht, de inwoners van Jeruzalem en de menigte die Jezus hiervoor met enthousiasme hadden verwelkomd en riepen: "Gezegend is Hij die komt als Koning in de naam van de Heer, vrede in de hemel en glorie in de hoogste!"

Maar nu, schreeuwden diezelfde mensen: “Kruisig Hem! Kruisig Hem!” (Lucas 23:2 1) Het was verbazingwekkend, was het niet! In iets minder dan 1 week tijd was hun houding veranderd van het eerder verwelkomen en begroeten van Jezus als Koning, naar het nu echt haten van Jezus. Waarom veranderde hun houding zo snel?

Het bleek dat veel mensen de komst van Jezus verkeerd begrepen. Hun hoop op Jezus als de Messias had alleen betrekking op uiterlijke zaken, namelijk de bevrijding van het kolonialisme en het herstel van de glorie van Israël. Maar de echte missie van Jezus' komst was niet alleen voor uiterlijke zaken, maar voor zaken die veel belangrijker waren, namelijk geestelijke zaken en zaken die eeuwig of eeuwigdurend zijn. Jezus wil deze wereld redden en herstellen.

Jezus kwam als de Verlosser die voor hun zonden betaalde door te sterven aan het kruis en weer op te staan. Dit werd door God gedaan omdat Hij echt van Zijn uitverkoren volk hield. Hij dacht niet alleen aan de tijdelijke fysieke of uiterlijke behoeften van Zijn volk, maar aan de belangrijkste menselijke behoeften, namelijk hun relatie met God, die door de zonde was verbroken.

Het is erg ironisch, nietwaar, dat we Jezus volgen, maar de betekenis van de komst van de Messias niet begrijpen. Jezus kwam voor eeuwig bij hen wonen, niet alleen op aarde maar ook in de hemel. Maar het is jammer dat de inwoners van Jeruzalem dit niet beseften. Ze richtten zich alleen op dingen die tijdelijk en zichtbaar waren.

3. De Farizeeën. Omdat er al haat en afgunst was in de harten van de Farizeeën jegens Jezus, werd alles wat Jezus deed, zelfs als het iets goeds was, altijd als verkeerd beschouwd. Hoewel ze in vers 19 in feite zelf toegaven dat ze er niet in waren geslaagd mensen ervan te weerhouden Jezus te volgen, veranderde dit niets aan hun instemming om Jezus te doden. Hier kunnen we de hardheid van het menselijk hart zien. Ook al heeft hij de waarheid gezien, hij wil het nog steeds niet toegeven. Daar is de keuze voor gemaakt!

Geliefde broeders en zusters in de Heer Jezus,
Dus hoe zit het met ons, als volgelingen van Christus vandaag, in het verwelkomen van Zijn komst? Kiezen wij zoals de discipelen van Jezus, de menigte of de Farizeeën? De keuze ligt in onze handen.

De Heer Jezus wil niet dat wij als christenen alleen maar fans van Jezus zijn. En vergeet niet dat de kerk niet de "Fanclub" van Jezus is. De Heer Jezus verlangt ernaar mensen te vinden die Hem willen volgen met volledige toewijding, liefde en gehoorzaamheid. Mensen die Hem niet alleen als christenen volgen: Hem liefhebben en dienen, maar ook als Zijn discipelen willen leven. Mensen die bereid zijn hun leven over te geven, inclusief de beheersing van hun adem in Gods soevereiniteit.

Daarom is het doel van de kerk (de gemeenschap van gelovigen) niet alleen erediensten te houden, of betrokken te zijn bij de bediening van diaconie en evangelisatie (die allemaal natuurlijk goed zijn), maar het meest essentiële en belangrijkste in het kerkelijk leven is om de leden van de gemeente te laten leven als discipelen van Christus. Dat wil zeggen, kerkleden levensherstel ervaren en blijven groeien in geloof en kennis van God. Moge de Heer Jezus u zegenen.

AMEN.