Bijbellezing: Exodus 13: 17-22

Geliefden in de Heer Jezus,

Het is niet te voelen dat wij al aan het einde van het jaar zijn. Vandaag is de laatste zondag in 2020 en aanstaande zondag zijn we het nieuwe jaar 2021 ingegaan. Het jaar waarin we leven in 2020 is een bijzonder jaar, niet alleen voor ons in Nederland maar ook voor mensen over de hele wereld. Al bijna 1 jaar leven we te midden van de dreiging van het Covid-virus 19. Uiteraard zijn er veel gebeurtenissen of incidenten die we dit jaar samen hebben meegemaakt.

Dit jaar horen of zijn we ook zelf getuige of ervaren we het diepe verdriet van het verlies van familieleden of dierbaren. Daarom zeggen sommigen dat 2020 een jaar van verlies, rouw en verdriet is. Toen de Covid 19-pandemie uitbrak, hoopten we allemaal dat deze situatie niet lang zou duren. Het blijkt echter dat de Covid 19-pandemie tot nu toe nog steeds aanwezig is. Voordat deze pandemie voorbij is, is er nieuws over het virus met een nieuwe variant, in het Verenigd Koninkrijk (VK), waarvan wordt vermoed dat het sneller wordt overgedragen.

Dit is de realiteit van onze huidige levensreis. Hoewel het zwaar is en niet in overeenstemming met wat we verwachten, is dit allemaal gebeurd buiten onze controle of controle als mensen. We weten ook niet wat er in het nieuwe jaar 2021 zal gebeuren. Aan het einde van dit jaar nodig ik ons ​​allemaal uit om te leren van de verhalen en ervaringen van de reis van de Israëlieten, vanuit Egypte naar het Beloofde Land in Kanaän. Toentertijd leefden de Israëlieten al meer dan 400 jaar in slavernij in Egypte. We kunnen ons het leven wel voorstellen als we meer dan 400 jaar als slaven in een ander land leven.

Daarom werd deze gebeurtenis, toen ze door God werden bevrijd, uit de slavernij in Egypte, een zeer belangrijke nationale gebeurtenis en werd ze altijd herdacht door de Israëlieten. Hun God hielp om uit Egypte te komen. Toen werd hun ook een nieuwe plek beloofd, namelijk het Beloofde Land in Kanaän. Er zijn dingen die interessant zijn uit het reisverhaal van dit Israëlitische volk. Laten we eens kijken naar de volgende kaart.

Er is een dunne rode lijn. Er is een dikke gele lijn en een paarse stippellijn.

Er zijn 2 reisroutes naar het Beloofde Land (Kanaän): De eerste route is de dichtstbijzijnde.(Zie dunne rode lijn). Dit pad heet: "The Kingdom Way" “De koninklijke weg”. Of het wordt ook wel "de weg naar het land van de Filistijnen" genoemd. Deze route volgt de noordkust langs de Middellandse of Middellandse Zee. Volgens Deuteronomium 1: 2 is de afstand van Horeb (berg Sinaï) tot Kades-Barnea (Zuid-Kanaän) (zie dikke gele lijn) elf reisdagen. Dus de afstand om bij het Beloofde Land in Kanaän te komen, kan eigenlijk slechts ongeveer 2 weken reizen worden genomen.

De tweede route is de route die de reis is van de Israëlieten naar Kanaän. Deze route werd ongeveer 40 jaar door de Israëlieten afgelegd. Het is duizenden kilometers, door de wildernis, over zeeën  en over de bergen. We zien hier dat er een opvallend verschil is tussen de eerste route en de tweede route. Stel je voor, een reis die in 2 weken had moeten worden gemaakt, moet deze in 40 jaar worden gemaakt. De vraag is: waarom moesten de Israëlieten in cirkels naar Kanaän reizen?

Volgens bijbelgeleerden worden er tenminste drie meningen gegeven:

Ten eerste:dit was om oorlogen met andere volkeren op weg naar Kanaän te vermijden. Want de gruwel van een oorlogstoestand zou ertoe kunnen leiden dat de zwakke Israëlieten naar Egypte moesten terugkeren (Exodus 13:17). Dit zou natuurlijk tijdverspilling hebben gemaakt van plannen voor een reis naar Kanaän. Veel uitleggers van de Bijbel zijn het echter niet eens met deze uitleg of mening. Ze zeiden dat het absurd was dat de Israëlieten oorlog zouden vrezen, omdat God hen beschermde.

De tweede mening is: De Israëlieten mochten door de woestijn zwerven om de Wet te ontvangen en onderweg getuige te zijn van Gods wonderen. Tegelijkertijd werden ze opgevoed om de Wet te kennen en ook om hun geloof in de Almachtige God van Israël te versterken.

Ondertussen stelt de derde mening dat de Israëlieten die in de woestijn ronddwaalden, bedoeld waren om het gevoel van het volk en de vorming van identiteit te versterken. Volgens deze mening kan een volk dat al honderden jaren slaaf is geweest, niet ogenblikkelijk   in korte tijd drastisch veranderen van het gevoel van "minderwaardigheid" als slavenvolk dat zich gedurende honderden jaren in Egypte had gevormd.

Zo reisden ze voor zo'n lange en verre reis, zelfs bijna een generatie (40 jaar) lang. Ze moesten ronddwalen op een omslachtige reis om van hun slavenmentaliteit af te komen; zodat het, met de lengte van de reis, een nieuwe identiteit in hen zal geven, de identiteit van vrije mensen of als een onafhankelijke volk.

We kunnen alle bovenstaande meningen accepteren, en ze zijn logisch. In ons Bijbelgedeelte staat echter in feite dat de Israëlieten tijdens die reis niet de route van de door de Filistijnen gecontroleerde wegen namen, maar in een cirkel reisden. Waarom zou dat zijn? Moeten we niet kiezen om de weg af te snijden, een snellere manier om op onze bestemming te komen? Dat is het menselijk denken.

Inderdaad, de menselijke weg is anders dan Gods weg. Gods plan, ook niet een menselijk plan. God heeft een goddelijk plan voor Zijn volk. Door een omweg te nemen, stond God toe dat de Israëlieten geleidelijk verschillende soorten moeilijkheden onder ogen kwamen. Bovendien leerde God de Israëlieten om altijd geleid te willen worden en afhankelijk te zijn van God. God Zelf zal Zijn volk naar Kanaän leiden.

Hoe wisten de Israëlieten dan en waren ze er zeker van dat God Zelf hen   zou leiden? Vers 21 van onze Bijbelgedeelte zegt: "De Heer wandelde overdag voor hen in een wolkkolom om hen op het pad te leiden, en 's nachts in een vuurkolom om hen te verlichten, zodat ze dag en nacht zouden kunnen lopen".

Ze wolkkolom en vuurkolom dienden als gids voor hun reis. De wolkkolommen leidde de Israëlieten naar een plek waar ze nog nooit waren geweest. De wolkkolommen stonden altijd voor hen. De Israëlieten moesten blijven wijzen naar het bestaan ​​en de leiding van de wolkkolommen. Er zijn momenten dat de wolkkolommen bewegen en stil staan. Als de wolkkolommen bewegen, moeten ze die ook volgen.

Aan de andere kant, toen de wolkkolom was neergedaald, was het een teken dat ze moesten stoppen en hun tenten moesten opzetten. Er waren ook momenten waarop de wolkkolom leek op te stijgen uit zijn woonplaats, wat betekent dat het kamp moest worden opgebroken om zich voor te bereiden op de terugreis. Dus de wolkkolom en de vuurkolom is hun gids!

Geliefde broeders en zusters in de Heer Jezus,

De Israëlieten op deze reis vroegen zich zeker af in welke richting ze wilden gaan, moesten door wat voor soort gebied gaan, was het gevaarlijk? Ze weten niet welke obstakels of uitdagingen hen te wachten staan. Het was de wolkkolom en de vuurkolom die hen leidde op hun reis met God naar het beloofde land.

Degenen die geleid worden door een wolkkolom en een vuurkolom zijn eigenlijk mensen die onder Gods bedekking/bescherming staan. Zoals momenteel is het in Europa winter, de meesten van ons dragen dikke en warme jassen of jassen zodat ons lichaam wordt beschermd. Als een harde wind ons raakt. We blijven veilig omdat we onder de bescherming (bedekking) staan ​​van onze dikke en warme jack of jas.

Broeders en zusters, elke reis van ons leven met God is een nieuwe reis. Reizen door ons gemaakt zijn vaak onvoorstelbaar en onverwacht. Zoals het openingsvers zegt in Jesaja 55: 8 "Mijn plannen zijn niet jouw plannen, en jouw wegen zijn niet de mijne". Is dat niet het geval met onze menselijke levensreis? Onze carrière of bediening en ons bestaan ​​tot nu toe, is geen "reis" die we moeten maken, zelfs als we doormaken, veel vragen, verwarring en andere dingen die we niet kunnen begrijpen. Waarom liet God me deze weg doorlopen/ondergaan?

Een wandeling met God is te gelijker tijd zowel een geloofsreis als een geestelijke strijd. De duivel, onze tegenstander, probeert altijd in de weg te staan om ons te laten mislukken ​​op de reis die God voor ons heeft uitgestippeld en voorbereid. Daarom moeten we gefocust blijven op Gods leiding en niet beïnvloed worden door situaties of gebeurtenissen om ons heen.

Door een toekomstgericht leven te leiden, moeten we ook voorbereid zijn op nieuwe realiteiten in ons leven. Blijven we niet terugkijken. Evenmin blijven we ons voortdurend voorstellen of herinneringen ophalen aan de goede tijden voordat deze pandemie plaatsvond. Als we er niet klaar voor zijn en blijven terugkijken of het verleden, dan zullen we zijn als de vrouw van Lot die een "zoutpilaar" werd. We zullen niet vooruit gaan op de reis in het volgen van God.

Broeders en zusters, over een paar dagen gaan we het nieuwe jaar 2021 in. We weten niet wat er gaat gebeuren. Maar laten we doorgaan en met God wandelen. Er is inderdaad geen garantie dat als we Gods eg volgen, we vrij zullen zijn van uitdagingen en obstakels. Maar wat we weten en geloven is dat tijdens die reis Gods hand altijd de onze zal vasthouden. Hij zal onze stappen blijven leiden. Er is een lied van Ira Stanphill getiteld "I know who holds tomorrow". Het heeft de volgende woorden:

Geliefde broeders en zusters in de Heer Jezus,

Net als de tekst in de lirik, van zojuist weten we niet wat er morgen gebeurd. Maar we vertrouwen ons leven aan Hem toe.

Laten we deze foto eens bekijken.

Ook al zien we de voorkant niet, toch vertrouwen we onszelf toe aan God - de Bestuurder van ons leven.

Vertrouw op Hem! Het kerstbericht herinnert ons aan Gods aanwezigheid in ons leven. Ondanks de wereld en ons leven op dit moment, voelt het somber en donker aan. Maar de Heer Jezus - het Licht is gekomen en verlicht ons leven door Zijn liefde en leiding. Zoals de kerstwens overgebracht wordt door Rafael, een KND-kind; https://youtu.be/LC0JkbbeOZQ.

Gods zegene ons allemaal.

AMEN